Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No36 p4 col1.jpg

 — Do widzenia, panie Luc... bywaj mi pan zdrów...
 — Pójdę za tobą...
 — Czy aż do mojej matki?...
 — Pójdę za tobą na koniec świata nawet... chyba, że mi pozostawisz teraz... natychmiast... trochę nadziei...
 — Oh! jeżeli o to tylko chodzi... to miej nadzieję, panie Luc, miej, wiele ci się tylko spodoba... Przystaję na to z całego serca...
 — Mnie potrzeba czego innego jeszcze...
 — Co takiego?...
 — Żądam, abyś mi przyrzekła przyjść jutro w jakie oddalone miejsce, gdziebym mógł się nagadać z tobą, przekonać cię...
 Perina zdawała się namyślać.
 — A gdybym się stawiła na tę schadzkę?... zapytała po chwili.
 — Byłbym najszczęśliwszym z ludzi...
 — I pozwoliłbyś mi dzisiaj powrócić spokojnie do matki?...
 — Przyrzekam.
 — Jutro zatem, na godzinę przed wieczorem, czekać pana będę w sali na pierwszem piętrze w starej wieży.
 Powiedziawszy to, Perina spuściła oczy, jak gdyby zawstydziła się tem przyrzeczeniem swojem, i pobiegła śpiesznie do wioski.
 Luc Kerjean śledził za nią oczami, a potem z miną trymfującą skierował się do domu ojca, powtarzając sobie po cichu: