Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No54 p3 col2.jpg

 Luc miał płaszcz zapięty pod szyję, a kapelusz tak głęboke nasunięty na oczy, że mu zasłaniał twarz całą.
 Nie podobna było rozróżnić jego rysów.
 — Czy to pan pragnął widzieć się ze mną?... zapytał z ukłonem.
 — Ja, odpowiedział Luc.
 — Zapewne od pana Dawida?...
 — Tak jest, od pana Dawida...
 — Jestem na pańskie rozkazy... to jest na rozkazy pana Dawida. Od niepamiętnych czasów, wierny jego poleceniom, nie wychodzę ani na krok z karczmy, lubo się nudzę w niej okropnie. I dzień i noc wyczekuję na dyspozycye. Liczę, że się ich dowiem od pana.
 W tej chwili ukazał się Gorju, postawił flaszkę wódki na stole obok cynowego kubka, oddał pierścionek baronowi i zaraz wysunął się dyskretnie.
 — Jesteśmy sami, możemy mówić, odezwał się baron do Bandrilla.
 I jednocześnie zdjął płaszcz, okrywający eleganckie jego szlacheckie ubranie, zdjął także i kapelusz, zasłaniający mu twarz i pokazał się porucznikowi.
 Stał on przed nim i przypatrywał mu się ze ździwieniem i ciekawością, tak wyraźnie malującemi się na jego brzydkiej twarzy, że baron nie mógł powstrzymać się od śmiechu.
 — A co!... nie poznajesz mnie?... zapytał.
 — Nie! niech mnie licho porwie!... mój szlachcicu...
 Wprawdzie rysy nie są mi obce, ale nie po-