Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No56 p3 col3.jpg

 Janina oparła ręce o klęcznik, a głowa zwisła jej niby kwiatek, na łodydze podciętej.
 Nie spała jednakże i oczy miała otwarte — pogrążoną tylko była w jakiś stan dziwny, jakby kataleptyczny.
 W tej chwili drzwi od pokoju wolno się otworzyły i weszła księżna.
 Księżniczka nie ruszyła się wcale.
 Matka uśmiechnęła się i szepnęła cichutko:
 — Spi...
 Potem zbliżyła się do córki i wzięła ją za ramię.
 — Janinko — obudź się, powiedziała.
 Słowa i pieszczotliwe dotknięcie ręki matczynej, przywróciły Janinę do przytomności, odzyskała pamięć, krew szybciej krążyć w niej zaczęła.
 Odwróciła szybko głowę i podała księżnej czoło do ucałowania.
 — Nie spałam, mateczko!... powiedziała.
 — Czy słyszałaś, jak drzwi otworzyłam?...
 — Nie...
 — Takeś się więc modliła gorąco?...
 — Ja się nie modliłam, mateczko!...
 — Więc rozmyślałaś?...
 — Także nie.
 — Cóżeś więc robiła?...
 — Nie wiem... — Jakiś obłok mnie otoczył, nic nie myślałam... patrzyłam, jak przez mgłę jakąś... — Ale zapewniam cię, mateczko, że nie spałam...
 Mówiąc to, Janina się podniosła.