Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No57 p1 col2.jpg

 Janina ucałowała czule księżnę, a ta uspokojona, postanowiła sobie przyjść tutaj później jeszcze.
 Skoro panna de Simeuse pozostała samą, usiadła przy kominku, wyjęła z kieszeni list Rénego de Reux, aby go odczytać, jak to zwykle codziennie czyniła, zanim się położyła do łóżka.
 Umiała list na pamięć, a jednakże nie mogła dać sobie z nim rady.
 Zaledwie spojrzała na pismo narzeczonego, a zaćmiło jej się w oczach; serce jakby bić przestało, krew jakby ścięła się w żyłach.
 Czy, że eliksir, wlany przez Kerjeana do jej wina, działał silniej na tę organizacyę nerwową, czy, że doza była za dużą, dosyć, iż skutek wyprzedził o wiele chwilę przez wiedźmę wyliczoną.
 Janina tak jak przedtem opanowaną została przez senność niepokonaną i musiała walczyć teraz naprawdę, ażeby złożyć list, owinąć się penioarem, zagasić lampę i rzucić się na łóżko machinalnie.
 Zaledwie głowę przyłożyła do poduszki, przymknęły się jej powieki, a głębokie westchnienie wydobyło się z ust na wpół otwartych.
 Zasnęła.
 Spała snem głębokim.
 Mógłby piorun spaść obok jej głowy, a nie usłyszałaby go z pewnością.
 Około pierwszej, księżna, której bladość Janiny oczu zmróżyć nie pozwoliła, przyszła znowu do pokoju córki i zbliżyła się do łóżka.
 Złe przeczucia zaraz się rozwiały.