Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No58 p3 col3.jpg

 — Może się udać, odrzekł lakonicznie Bandrille. Strzelaj pan i w nogi!...
 Książe pędził ciągle naprzód i zaledwie pięćdziesiąt kroków oddzielało go już od Kerjeana.
 Koło pochodni się ścieśniało, przy ich świetle można było dojrzeć bladość i dziką rozpacz na twarzy pana de Simeuse.
 Luc wymierzył w starca i powiedział sobie:
 — Jeszcze cztery kroki, a daję ognia...
 I zaczął liczyć:
 — Jeden!... dwa!... trzy!...
 Już otwierał usta, ażeby wymienić fatalną liczbę, kiedy okrzyk tryumfu rozległ się w ulicy Clovis i dał się słyszeć głos Malo:
 — Prędko! prędko!.. Jeszcze czas! uciekaj pan!...
 Z największym wysiłkiem udało się nareszcie wiernemu służącemu przezwyciężyć trudności.
 Drabina opartą o mur, stała o trzy kroki od barona.
 — Słyszysz pan... słyszysz pan... szeptał Bandrille, szczęście nam się uśmiecha, jest drabina.
 — Poczekaj!... zawołał Luc, któremu nagle przyszła pewna myśl do głowy.
 — Czekać?... powtórzył porucznik. A to po co czekać?... Nie mamy ani sekundy do stracenia.
 — Polegaj na mnie... Ja ciebie i siebie ocalą... Szpada do ręki, poruczniku, i dalej...
 — Na kogo?...
 — Na mnie naturalnie!...