Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No62 p3 col1.jpg

dzieli jak Janina niknie im istotnie w oczach. Tłumili jęki, połykali łzy i wmawiali w siebie nadzieje. Księżna w swojej boleści oburzała się na nieumiejętność doktorów.
 — Co wy sobie myślicie!... zawołała pewnego dnia gniewem uniesiona. Jakto... opuszczacie moje dziecko... nic mu nie zapisujecie... niczego nie probujecie?...
 — Niestety!... czcigodna pani... odpowiedział lekarz królewski, wiedza nasza jest w tym razie bezsilną.
 — Więc skazujecie moję córkę?...
 — Nie my ją skazujemy, proszę pani, Bóg to wzywa do siebie jednego z aniołów swoich...
 — Doktorze... doktorze, miej litość nademną. Powiedz mi, że można ocalić Janinę!
 — Bóg tylko może tego dokazać, dla ocalenia księżniczki cud jest koniecznie potrzebny.
 — Cud?... wykrzyknęła księżna na pół nieprzytomna z rozpaczy. A więc... ja ją bez was ocalę... ja, jej matka!...
 — Miłość macierzyńska istotnie dokazuje czasami cudów... szepnął doktór składając księżnej ukłon pełen serdecznego współczucia,
 Pani de Simeuse opadła na krzesło, ukryła twarz w dłoniach i wybuchła głośnym płaczem.
 Kiedy podniosła głowę, doktora nie było już w salonie, ale o kilka od niej kroków stał Luc de Kerjean, pogrążony w bolesnem milczeniu.
 Biedna matka, pod wrażeniem uniesienia, jakie każda boleść powoduje, podbiegła do barona,