Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No62 p4 col1.jpg

 W chwili, kiedy księżna weszła do pokoju chorej po fatalnym wyroku doktorów, Janina otworzyła oczy, odwróciła głowę ku matce i poruszyła ustami.
 Pani de Simeuse zrozumiała, że biedne dziecko mówić coś chciało.
 Pochyliła się ku niej, otoczyła ręką i szepnęła:
 — Słucham cię, ukochana moja... Co chciałaś powiedzieć?...
 — Matko... odezwała się słabym głosem księżniczka, mam cię prosić o coś... czego nie powinnaś mi odmówić, bo to może ostatnia moja prośba...
 Łzy dusiły księżnę.
 Zamiast odpowiedzieć, skinęła głowa potakująco.
 Janina szeptała dalej:
 — Chciałabym napisać...
 — Napisać?... powtórzyła pani de Simeuse z głębokiem ździwieniem.
 — Tak.
 — Do kogo, moje dziecię?...
 — Do... do... Rénego.
 — Biedna, kochana córko... czyż będziesz mogła?..,
 — Wiem, że jestem bardzo osłabiona... ale wiem także, że potrafię odzyskać choć na chwilę potrzebne siły... Zresztą list nie będzie długi...
 — Może mi go podyktujesz?...
 — Nie, nie mateczko, to nie byłoby to samo... Potrzeba, aby zostały napisane własną moją ręką, okrutne słowa, które zadadzą bolesny cios mojemu