Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No64 p1 col2.jpg

tutaj... rzekłem, a ów człowiek odpowiedział: — Tutaj?... to chwała Bogu!... Leć i powiedz panu de Rieux, że jestem potłuczony i nie mogę pójść do niego... Niech przyjdzie... czekam na niego... należę do służby księcia de Simeuse.
 Zrobiłem, jak chciał, i przyszedłem do pana markiza.
 Jeszcze chłopak nie dokończył, gdy René opanowany instynktownym przestrachem, był już na schodach.
 W jednej chwili znalazł się w dolnej sali, w której wierny służący spoczywał na zaimprowizowanem łóżku, składającem się z dwóch materaców położonych na podłodze.
 Chciał go zapytać, czego sobie życzy od niego, ale Antoni podał mu zaraz list Janiny i powiedział:
 — Przeczytaj pan, panie markizie... tylko prędko...
 René rozdarł kopertę, przebiegł oczami pierwsze wyrazy i zachwiał się, jakby piorunem rażony.
 Przeczytał jednakże wszystko.
 Ręce mu drżały, twarz bladła, ale ani jedna łza nie wypłynęła z suchych oczu, błyszczących metalicznie.
 Gdy skończył, wtedy głosem trudnym do poznania, głuchym chrapowatym, jaki często zjawia się w chwili konania, zawołał tylko:
 — Konia!... konia!... niech mi przyprowadzą konia!...
 Służący pobiegli do stajni, ale René ich uprzedził, odwiązał własnemi rękami pierwszego z brze-