Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No64 p4 col1.jpg

goś nie czekała na mnie?.. Janino, ja się połączę z tobą... Odeszłaś, więc i ja idę za tobą...
 I w napadzie szaleństwa, zapominając o tem, gdzie się znajduje, pochwycił za sztylet i uderzył się w piersi.
 Powiedzieliśmy, że siły go opuściły.
 Z gorączki i fatygi ręce mu drżały, to też źle skierowana broń, przeszyła ubranie i zaledwie zadrasnęła ciało.
 Krew popłynęła jednakże.
 René chciał zadać sobie nowe pchnięcie i szukał serca.
 Ale jeden z księży pochwycił go za rękę i powiedział:
 — Synu mój, chciałeś popełnić wielką zbrodnię. Pamiętaj, żeś w obecności Boga, który zabrania ludziom pozbawiać się życia.
 Przywrócony do przytomności prostemi temi słowy, młody marynarz wypuścił sztylet z ręki i wyszeptał:
 — Więc żyć trzeba!... żyć!... po co?... Cóż ja będę robił teraz na świecie?...
 — A my jednakże żyjemy, moje dziecko... odpowiedział uroczyście książe de Simeuse, który poznał głos Renégo i zbliżył się doń w tej chwili.
 De Rieux rzucił się w objęcia starca.
 Dwa szlachetne serca, dwie ogromne boleści, zrozumiały się doskonale.
 — Dziecko moje, mówił pan de Simense, chodź ze mną, księżna jest tam...
Rozpacz zabija nieszczęśliwą matkę... Twoja obecność pocieszy ją może.