Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No65 p1 col2.jpg

 Żywa czerwoność zastąpiła śmiertelną bladość.
 Dziwny ogień zabłysnął w zagasłych oczach.
 Widocznem było, że biedny starzec, pomimo całej swojej niewiary, czepiał się ślepo niedorzecznej nadziei.
 — Synu mój!... zawołał błagalnie, miej litość nademną!... Ja słuchając cię, rozum tracę... Czaję, że nie powinienem ci wierzyć, a jednakże serce mi drży, a dusza się ożywia... Jeżeli radość ma mnie zabić, nic to nie szkodzi!... Jestem na wszystko przygotowanym!... Mów! mów!... co możesz dla nas uczynić?...
 — Mogę, odrzekł Luc poważnie i z przekonaniem, mogę wrócić państwu córkę...
 De Simeuse wzniósł w górę ręce i oczy z nieopisaną radością, ale trwało to jedno mgnienie tylko.
 Ręce zaraz mu opadły, oczy spochmurniały.
 — Czy mi nie wierzy książe?... zapytał baron.
 — Jakże mam wierzyć, niestety!... Sam siebie łudzisz, mój drogi... Czyż można co ze śmiercią poradzić?...
 — Wiem o tem, ale...
 — Ale co?...
 — Ale pańska córka nie umarła... dokończył baron.
 Pan de Simeuse uśmiechnął się boleśnie,
 — Od dwóch dni, jęknął, Janina leży w trumnie, od dwóch dni doktorzy wypowiedzieli ostatnie fatalne słowo...
 — Doktorzy powiedzieli prawdę, zapatrując