Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No70 p2 col2.jpg

Nie kazał też czekać gościowi, i wydał rozkaz, ażeby go natychmiast wprowadzono.
 — A! kochane dziecię... zawołał radośnie, otwierając ramiona do uścisku, cóż za szczęśliwy wypadek sprowadza cię w chwili, kiedy się najmniej tego spodziewałem!
 Mówiąc te serdeczne słowa, hrabia spostrzegł zmienioną twarz Renégo i zaczerwienione oczy.
 — Co ty jesteś taki blady... co zaledwie trzymasz się na nogach?... René!... dziecko moje, co tobie jest?... Nie spotkało cię nic chyba złego przecie?...
 — Panie hrabio... odpowiedział René, przed trzema dniami, byłem najszczęśliwszym z ludzi, dzisiaj jestem strasznie nieszczęśliwy.
 — Nieszczęśliwy?.. zawołał pan de Jussae z bolesnem ździwieniem, ty?...
 René skinął głową.
 — Kochane dziecię... powiedział starzec. Pilno mi poznać twoje cierpienie, bo chcę je z tobą podzielić... bo cię chcę pocieszyć...
 — Niestety!... panie hrabio, cios, jaki mnie dotknął, jest tego rodzaju, że niczem się nie da ułagodzić... nie pozwoli zapomnieć o sobie...
 — Chybabym się nie znał w moim wieku na ludziach, żebym się nie domyślał, iż ci ranę w serce zadano...
 — Nie myli się pan hrabia... stracone jest życie moje, złamana przyszłość moja...
 — Kobieta cię zdradziła?...
 — Nie kobieta, panie hrabio, ale przeznaczenie...
 — Twoja ukochana umarła?...