Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No72 p4 col2.jpg

zarze i czekałabym ilebyś chciał na ciebie, ale mój ojciec pragnie urządzić wszystko ekstrapocztą...
 — Będę gnał co mi sił starczy, byleś tylko ty mnie kochała...
 — Wiesz dobrze, że cię kocham...
 — I nie wyjdziesz za Jana-Ludwika?...
 — Nie... Ja go przecież znosić nie mogę...
 — Na prawdę?...
 — Daję ci na to słowo uczciwej dziewczyny... No, ale bywaj zdrów... uciekam, bo już przeszło kwadrans rozmawiamy i ojciec napewno już mnie poszukuje...
 — Do widzenia zatem, Madelaine...
 — Do widzenia, Cezarze...
 — Pamiętaj o mnie...
 — Nigdy w życiu nie zapomnę...
 Kerjean posłyszał odgłos pocałunków, poczem zaraz mała furtka otworzyła się po cichu i młoda, ładna blondyneczka wyskoczyła na drogę.
 Ujrzawszy o kilka kroków, jakiegoś nieznajomego, odwróciła główkę i uciekła przez pola niby sarenka spłoszona.
 Baron uśmiechnął się i poszedł dalej w stronę domu pocztowego, który był zajazdem jednocześnie.
 Niebawem znalazł się na dużem podwórzu, otoczonem stajniami i stodołami, i przestąpił próg kuchni, która służyła także za pasażerską salę.
 Hoża, wiejska dziewczyna, w krótkiej spódniczce, zbliżyła się zaraz do niego i zapytała:
 — Co pan łaskawy sobie życzy?...
 — Butelkę najstarszego i najlepszego wina z