Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No73 p3 col1.jpg

i zejdziesz z konia, żeby go podnieść niby, a ja tymczasem zasiądę na twoje miejsce. Nikt tego nie spostrzeże, będziesz miał czas pobiedz i pokazać swój skarb ojcu Madelaine, a poprosić go o rękę córki, której ci z pewnością nie odmówi...
 Cezar miękł widocznie, nie śmiało jednakże odezwał się jeszcze:
 — Ale, mój piękny panie, szlachcic z karety pozna pana przecie...
 — Bądź o to spokojny, ani nawet nie spojrzy na mnie, ani mnie się domyśli nawet pod tem przebraniem... To cię wcale niepowinno niepokoić...
 — Cóż powiedzą na to w Athis-Mons?...
 — Nic nie powiedzą... Ja zniknę zaraz po zatrzymaniu się karety przed pocztą...
 — Któż więc konie odprowadzi?...
 — Ty Sam... tyle tylko, że się przelecisz piechotą... za co dodam ci szesnastego luidora, abyś wypił za moje zdrowie z towarzyszami na stacyi następnej... No cóż, zgadzasz się?... Jesteś zdecydowany?...
 Pokusa była nieprzezwyciężoną. Cezar nie miał siły opierać się dłużej i powiedział:
 — Dobrze... zgadzam się... kochany panie...
 Czas już wielki był na to.
 W chwili właśnie, kiedy kochanek Madelaine wymówił ostatnie słowo, rozległo się trzaskanie z bicza, dzwonki i łoskot kół.
 Hałas zbliżał się coraz bardziej i nareszcie ciężka kareta z herbami na drzwiczkach przystanęła przed domem.
 Luc podbiegł do okna, wychodzącego na dro-