Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No78 p2 col3.jpg

le mam szacunku dla księcia i dla ciebie, pani, ażebym mógł odejść na zawsze nie pożegnawszy się z wami.
 — Więc wyjeżdżasz?...
 — Cóż mam robić?... Czyż mogę myśleć o pozostaniu?...
 Pani de Simeuse musiała uznać, że René ma racyę, bo nie odpowiedziała nic na to.
 — Kiedy wyjeżdżasz?... szepnęła po chwili.
 — Dzisiaj... za kilka godzin...
 — Gdzie się udajesz?...
 — Wiem tylko, że bardzo daleko... Zrzekam się swojej woli, a oddaję się przypadkowi... On niechaj mnie prowadzi, gdzie mu się żywnie podoba...
 — Wieleś wycierpiał, mój synu, a jeszcze cierpisz okrutnie. Twoja bladość, twoje zmienione rysy, świadczą wymownie o tem... Przerażasz mnie, dziecko moje, doprawdy... Co będzie, jeżeli ci siły nie dopiszą w podróży!...
 René, jak wiemy, głęboko był przekonany, że przed wieczorem żyć już przestanie.
 Odpowiedział więc z pewnością siebie:
 — Daleko jestem silniejszym, aniżeli się wydaję. Pojadę... i może u celu podróży odnajdę trochę spokoju...
 — Oh! niechaj cię Bóg wysłucha... wykrzyknęła pani de Simeuse, niechaj ci pozwoli zapomnieć...
 — Dla czegóżby nie... odparł René z goryczą. Serce moje takie samo jest przecie, jak serce innych