Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No84 p3 col1.jpg

 — Skończyło się nareszcie!... wyszeptał.
 Ale omylił się znowu.
 Okropna noc nie skończyła się jeszcze.
 Zaledwie ucichło, gdy nowy przestrach nastąpił po pierwszym.
 O jakie oto sto kroków od Kerjeana, niebieskawe światełko przeszyło ciemności.
 Wychodziło ono ze sklepienia, a podobne było do bladego promyka, przedzierającego się do lochu więziennego jakimś wązkim przypadkowym otworem.
 Dziwna postać, owinięta w całun, zaczęła poruszać się w tym niepewnym świetle i jakby postępowała w stronę barona.
 Długie białe draperye napewno nie okrywały istoty żyjącej nogi jej nie dotykały ziemi, widmo nie szło, lecz frunęło.
 Kerjean czuł, jak mu się szpik ścina w kościach, a włosy na głowie powstają.
 — No, pytał się ciągle siebie, sen to, czy obłęd umysłowy?...
 Morales i Malo podnieśli głowę, gdy zapanowała cisza.
 Na widok widma, wydali dwa przenikające okrzyki.
 Malo zaczął bić się w piersi i polecać grzeszną duszę niebu.
 Morales przysięgał, że zostanie uczciwym człowiekiem, jeżeli ujrzy jeszcze światło dzienne.
 Widmo ciągle się zbliżało.
 Ostre jego kształty coraz bardziej uwydatniały się pod całunem.