Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No86 p4 col2.jpg

 Jak przewidział pan notaryusz, gruba rdza obsiadła sprężyny i klucza nie można było przekręcić.
 Carmen, z natury bardzo niecierpliwa, jak koń tupała nogami, a niecierpliwość jej wzrastała coraz bardziej, gdy przechodnie żdziwieni widokiem pojazdu stojącego przed hotelem Dyabelskim, zaczynali się skupiać około Luca i młodej jego małżonki.
 — Niezgrabny jesteś, mój kochany baronie... rzekła po cichu cyganka, skończ już raz, proszę cię, bo inaczej wsiadam i każę stangretowi natychmiast zawrócić...
 — Ależ... odrzekł Luc, trochę spokoju i cierpliwości!... Sam dyabeł nie otworzyłby tym kluczem swojego własnego mieszkania...
 — No to żegnam... Pozostań tu sobie do jutra, jeżeli ci się podoba... ja nie chcę być przedmiotem ciekawości tych wszystkich głupich mieszczuchów... Powracam na wybrzeże Saint-Paul.
 — Janino, proszę cię... jeszcze minutę...
 — Ani sekundy... odjeżdżam...
 — Każę zawołać ślusarza, i drzwi nam otworzą...
 — Pewny jesteś?...
 — Najpewniejszy.
 — No to czekam... ale niechże się ślusarz śpieszy...
 Malo otrzymał stosowny rozkaz i poleciał.
 Powrócił niezadługo, prowadząc za sobą człowieka, zaopatrzonego we wszystkie ślusarskie narzędzia.