Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No88 p3 col2.jpg

 — Rozumiem!... A bardzo ładna ta dama?...
 — No... tak... tak... ładna... bardzo ładna...
 — Zapewne jest jakiś zazdrośnik?...
 — Są zawsze zazdrośnicy.
 — Brawo!... bawi mnie to... znam ja świat... wiem, co się zwykle przytrafia zazdrosnym. Teraz, kiedy wiem, o co chodzi, z ochotą pracować będę, jestem niewolnikiem piękności...
 André i Franciszek pod nadzorem Luca uporządkowali i zsypali na kupę pod ścianę wszystkie gruzy z drzwi powybijanych.
 Naprawili, jak mogli, schody wiodące do buduaru, i obsadzili kwadrat wyrżnięty w posadzce, dzięki dwom zawiasom mosiężnym, jako klapę łatwą do uniesienia.
 — Oto nie źle się udało, powiedział André, patrząc z zadowoleniem na swe dzieło, ale...
 — Ale co?... zapytał Luc.
 — Potrzeba zdjąć cały dywan, i nie rozkładać go już więcej, inaczej bowiem, cała robota nasza na nicby się nie zdała.
 — Dla czego?
 — Bo jeżeli dywan z powrotem przybijemy, klapy nie będzie można otworzyć...
 Luc uśmiechnął się ironicznie.
 — A nie masz żadnego sposobu, żeby zaradzić złemu?... zapytał.
 — Doprawdy, że nie... możnaby wyrżnąć dywan na szerokość otworu, ale żeby to zrobić najstaranniej, zawsze ślad pozostanie, a tego być nie może...
 Czy więc mamy zdjąć dywan?...