Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No89 p3 col2.jpg

 — Co tam takiego?... zapytał olbrzym.
 — A toż ten człowiek nie umarł!... szepnął Dagobert. Poczułem, że mu serce bije...
 — O! do dyabła!... odrzekł olbrzym, drapiąc się po głowie. O! to szkaradnie! szkaradnie!... powtarzał.
 Na twarzy odbił mu się wyraz niezadowolenia, ale wkrótce się rozpogodził.
 Znalazł na złe sposób krótki a nieomylny.
 — Nie umarł?... zapytał z gestem złowrogim. No to za chwilę nie będzie można tego powiedzieć...
 I wyciągnął z za pasa nóż krótki a szeroki, doskonale wyostrzony, wzniósł go w górę i szykował się uderzyć Renégo w serce.
 Ale Dagobert pochwycił go za rękę i zatrzymał właśnie w chwili, gdy ostrze było już tuż nad piersiami markiza.
 Bouton d’Or spojrzał na karła okiem rozwścieczonego buldoga, któremu kość odbierają.
 — Dla czegóż mi nie pozwolisz ich poprawić?... zamruczał przez zęby.
 — Dla czego chcesz zabijać tego szlachcica?... odrzekł karzeł na to.
 — Bo jak powróci do życia, upomni się o swoje złoto, a ja wcale tego nie pragnę.
 Dagobert wzruszył ramionami.
 — Ten szlachcic, odpowiedział żywo, będzie dla nas kurą znoszącą złote jaja, jeżeli mamy szczęście, to jest, jeżeli zadane mu rany nie są śmiertelne...
 Dzika twarz Bouton d’Or rozjaśniła się nagle.