Strona:Dom tajemniczy from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1891 No98 p2 col2.jpg

 — A to sobie pocieszny jakiś oryginał, powiedział karzeł, co nam do tego, co ciebie obchodzi!...
 — Gbury!... wrzasnął Coquelicot, chwytając za rękojeść szpady.
 Ale dodał zaraz:
 — Nie mam czasu kłócić się teraz z wami, może się jeszcze spotkamy, a wtedy zobaczycie!...
 I chciał pójść dalej.
 — Halte!... krzyknął karzeł, stając na środku ulicy.
 — Nie puścimy!... dodał olbrzym, stawając przy małym swoi towarzyszu.
 Kareta szybko się oddalała.
 Coquelicot wyciągnął szpadę i wywinął nią szalonego młynka.
 — Do wszystkich dyabłów!... zaryczał wściekły, usuńcie się, jeżeli nie chcecie, żebym przeszedł po waszych ciałach.
 Olbrzym roześmiał się na całe gardło.
 — Po naszych ciałach!.. powtórzył. Ha! ha! ha!... sprobuj no tylko!... Chciałbym widzieć, jak się zabierzesz do tego...
 I zrzuciwszy płaszcz, wyciągnął olbrzymią szpadę, której śmiało mu pozazdrościć mógł Morales.
 Kareta zniknęła na zakręcie ulicy l’Enfer, turkotu kół nie słychać już było.
 — Co! chcesz się sprobować?... powiedział Coquelicot. A więc niech się stanie, jak chcesz, pomyślał. Zapłacisz mi, głupi łotrze, za dwieście luidorów, jakie przez ciebie straciłem!...