Strona:Domowa nauka oprawiania książek z rysunkami.djvu/20

sza o połowę od tektury) i niezbyt sztywna, żeby się nie łamała, lecz równo wyginała. Można brać tą, w którą owijają cukier w głowach.
 4) Skórka, którą się pokrywa grzbiet lub nawet i boki książki. Po miastach są skórki umyślnie do książek wyprawiane, baranie, źrebięce, kozłowe i inne; jedne z nich są ładnie na czarno malowane, a inne wcale nie malowane, lecz wyprawione na biało lub żółto. Skórka malowana kosztuje od jednego do trzech rubli, a niemalowaną dostanie za 40 kopiejek.
 Otóż, chcąc oprawić książkę elegancko i za dobrą zapłatę, potrzeba użyć do niej skórki droższej i ładniejszej; do oprawy jednak tańszej można użyć skórki również tańszej. W tym celu kupuje się skórkę tak zwaną „baranią“ i w domu się ją maluje. Farbę ku temu przyrządza się z brezylji i koperwasu, gotując je razem w garnku lub tyglu. Po wygotowaniu, dodaje się nieco czarnego atramentu. Chcąc zaś nadać skórze połysk, trzeba ją pociągnąć jeszcze lakierem spirytusowym (lakier zaś „kopalowy“ niezdatny jest do tego, gdyż nie chce wysychać i liter po nim odbić nie można). Lakierować trzeba dopiero wtedy, gdy już skórka jest na książce, ponieważ umalowana wcześniej może się po robocie powalać. Lakier jest do sprzedania w każdem mieście i kosztuje 20 do 60 kopiejek buteleczka.
 5) Płótno angielskie, którem się okłada wierzch książki, czasem boki, a niekiedy i całą książkę. Jest ono w rozmaitych kolorach: czarne, niebieskie, czerwone, brązowe, żółte i popielate — jest w desenie