Strona:Dr Esperanto - Język międzynarodowy.djvu/39

— 39 —

C)   Prawidła ogólne.

  1) Każdy wyraz tak się czyta, jak się pisze.
  2) Akcent pada zawsze na przedostatnią zgłoskę.
  3) Wyrazy złożone tworzą się przez proste połączenie wyrazów (główny na końcu), które należy pisać razem, ale oddzielać jeden od drugiego kréską. Końcówki gramatyczne uważane są za samoistne wyrazy. Przykład: vapor͵ŝip͵o, parostatek — z vapor para, ŝip okręt, o — końcówka rzeczownika.
  4) Przy innym przeczącym wyrazie opuszcza się przysłówek przeczący ne (np. mi nenian vid͵is nigdy nie widziałem).
  5) Na pytanie „dokąd“ wyrazy przybierają końcówkę przypadku czwartego (np. tie tam (w tamtem miejscu) — tie͵n tam (do tamtego miejsca); Varsovi͵o͵n do Warszawy).
  6) Każdy przyimek ma określone, stałe znaczenie; jeżeli należy użyć przyimka w wypadkach, gdzie wybór jego nie wypływa z natury rzeczy, używany bywa przyimek je, który nie ma samoistnego znaczenia (np. ĝoj͵i je tio cieszyć się z tego; mal͵san͵a je la okul͵o͵j chory na oczy; enu͵o je la patr͵uj͵o tęsknota za ojczyzną i t. p. Jasność języka wcale wskutek tego nie szwankuje, albowiem w tym razie wszystkie języki używają jakiegokolwiek przyimka,