Po wysłużeniu tego okresu żołnierz przechodzi do rezerwy, w której pozostaje do ukończenia 40-go roku życia.
Pobór rekruta odbywa się co roku. Od wiosny do jesieni pozostają w szeregach stale dwa roczniki, a dopiero na zimę ogranicza się stan pokojowy do jednego rocznika. Tak wygląda organizacja wojska stałego, którego ilość na stopie pokojowej obliczają na około 800 tysięcy ludzi pod bronią.
Prócz wojska stałego Sowiety posiadają od dnia 8-go sierpnia 1923 roku ustawowo wprowadzoną armję milicyjną. W tym to dniu Centralny Komitet Wykonawczy i Rada Komisarzy Ludowych wydała dekret, który głosi, że rząd sowiecki „dążąc do ustalenia pokojowej polityki“, zdecydował się na zastosowanie zasad milicyjnych i na stworzenie, obok już istniejącego wojska stałego, oddziałów opartych na tych właśnie zasadach.
W myśl tego dekretu powoływani są do służby w oddziałach milicyjnych obywatele, podlegający obowiązkowi służby wojskowej, poczynając od rocznika starszego następującego po roczniku poborowym; np. gdy do wojska stałego powołuje się rocznik 1902, wówczas do armji milicyjnej wciela się roczniki, poczynając od roku 1901 wstecz. Czas służby w milicji trwa cztery lata, nie może jednak w każdym roku poszczególnym przekraczać dwóch miesięcy, a we wszystkich czterech latach łącznie wynosi pięć miesięcy. Po odbyciu służby w oddziałach milicyjnych, obywatele przechodzą do rezerwy, w czasie zaś wojny mogą być użyci do służby w wojsku stałem.
To jeszcze atoli nie jest wszystko, co Sowiety uczyniły na polu organizacji siły zbrojnej. W myśl wspomnianego wyżej dekretu podlega obowiązkowi przysposobienia wojskowego każdy obywatel, który ukończył 16-ty rok życia. Przysposobienie to odbywa się drogą ćwiczenia w oddziałach czerwonej armji i floty, albo w organizacjach cywilnych, pod nadzorem i opieką władz wojskowych. Poczyna-
