jąc od 19-go roku życia, aż do chwili poboru, każdy musi przejść kurs przysposobienia przedpoborowego, który trwa najwyżej dziesięć tygodni.
Obywatele starszych roczników, którzy nie służyli w czerwonej armji lub flocie, lub z jakichkolwiek powodów nie odbyli przysposobienia wojskowego, muszą przejść przez ośmiomiesięczne kształcenie wojskowe w przeciągu pięciu lat, z tem ograniczeniem, że czas kształcenia w przeciągu jednego roku nie może przekroczyć dwóch miesięcy.
Jak stąd wynika, organizacja wojskowa Rosji sowieckiej jest dość zawikłana. Przez długi czas kierownicy czerwonej armji dowodzili słowem i pismem, jako też na zjazdach delegatów wojskowych partji komunistycznej, że Rosja sowiecka musi mieć silną armję stałą i że system milicyjny winien być przez komunistów rosyjskich stanowczo odrzucony. Kierownicy armji czerwonej, jako też wybitni politycy bolszewików twierdzili, że zadaniem Rosji sowieckiej jest walka z wszechświatową burżuazją, że wobec tego czerwona armja musi być narzędziem sprężystem, o wielkiej sprawności bojowej, narzędziem zdolnem w danym wypadku do szybkiego ataku i że do takiej roli żadną miarą nie nadaje się armja milicyjna. Dekret Rady Komisarzy Ludowych z dnia 8 sierpnia 1923 roku położył koniec tym wszystkim sporom i wątpliwościom. Odtąd Rosja sowiecka posiada zarówno wojsko stałe, jak i wojsko milicyjne, trzon siły zbrojnej jednak stanowi niewątpliwie wojsko stałe, gdyż oddziały milicyjne tak zorganizowano, że w ich skład, jako główna podstawa, wchodzi w poważnym procencie część wojska stałego.
Komuniści rosyjscy poświęcają organizacji armji czerwonej dużo czasu, trudu i pieniędzy, a co jest uderzającem w ich wysiłkach i w dokonanym przez nich dziele, to długa służba wojskowa, ustawowo ludności narzucona, taka sama, jak w armjach obalonych carów i cesarzy. Na pierwszy plan
