czącemi w konferencji, Sądowi Rozjemczemu. Ta umowa o nienapadaniu (nie-agresji) została następnie w kilkudniowych mozolnych naradach ułożoną — w ośmiu artykułach. Wedle jej treści, państwa zobowiązują się uroczyście wszelkie mogące powstać między niemi nieporozumienia i zatargi rozstrzygać drogą pokojową, dalej powstrzymać się wzajemnie od jakichkolwiek zbrojnych napadów na swoje ziemie, wreszcie nie udzielać żadnego poparcia jakiemukolwiek państwu trzeciemu, nie biorącemu udziału w umowie, o ile ono przedsięweźmie napad na jedno z państw podpisanych.
Rosja sowiecka jednak odmówiła podpisania tej umowy. Przedewszystkiem żądała ustalenia dokładnego planu zmniejszenia lądowych sił zbrojnych, w szczególności proponowała ograniczenie liczby wojska stałego o ¼ część stanu obecnego (r. 1922), co na rok 1923 dałoby następujące cyfry:
| Polska | 214.000 | ludzi | |
| Łotwa | 13.000 | „ | |
| Filnandja | 22.000 | „ | |
| Estonja | 9.000 | „ | |
| Litwa | 27.000 | „ | |
| Rosja | 600.000 | „ |
Przytem Rosja oświadczyła gotowość zmniejszenia swego wojska w ciągu najbliższych 1½ — 2 lat do 200.000 ludzi. Tym cyfrom Polska i państwa bałtyckie (z wyjątkiem Litwy), z nią się solidaryzujące, przeciwstawiły na rok 1923 następujące cyfry:
| Polska | 280.000 | |
| Łotwa | 19.000 | |
| Finlandja | 28.000 | |
| Estonja | 16.000 | |
| Rosja | 600.000 |
