Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/027

czoły, a na zakończenie krem z konfiturami. Ci ludzie przejadali sumy!
 Czarną kawę podano w hallu, gdzie też rozstawiono stoliki do brydża. Dr. Murek skorzystał ze sposobności i wszedł za Nirą do buduaru.
 — Jaka szkoda — zaczął — że będę musiał grać. Tyle sobie obiecywałem...
 Nie dokończył i uśmiechnął się prosząco. Nira spojrzała nań roztargniona:
 — Ach tak — powiedziała bez intonacji.
 — Pani miała dziś jakieś zmartwienie, panno Niro?
 — Ja? — zdziwiła się i niespodziewanie roześmiała się wesoło i szczerze — ależ wprost przeciwnie!
 Dziwnie onieśmielił go ten wybuch wesołości.
 — Nie rozumiem — zająknął się — bardzo się cieszę, ale myślałem... Pani źle wygląda...
 — Ach, rzeczywiście — spojrzała w lustro — przepraszam, panie Franku... Tak, tak, bolała mnie głowa. A... a cóż pan?... Dużo było dziś roboty z tym kontrolerem?
 — Nareszcie skończyła się — zatarł ręce. — Gąsowski wyjechał.
 — Samochodem? — zainteresowała się.
 — Jakim samochodem?... Cóż znowu, koleją. Przypuszczam, że koleją, bo i przyjechał...
 — Nie wiem, ktoś mi wspominał, że miał go zabrać pan Junoszyc swoim Mercedesem.
 — Skądże... Wątpię...
 — Może mi się przesłyszało — wzruszyła ramionami.
 — A kto o tem mówił?
 — Och, jakiż z pana nudziarz. Nie pamiętam — w jej głosie zabrzmiało zniecierpliwienie.
 — Niech pani wybaczy, panno Niro — z nabożeństwem wziął jej rękę i pocałował, — zastanowiło mnie to... Ze