Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/030

 Mecenas rzucił lekko:
 — Różnie to komentowano.
 — Co?
 — Pańską nieobecność. Właśnie... Nawet Gąsowski głośno wyrażał zdziwienie, że pan jakby go unikał.
 — Cóż w tem dziwnego. Nie rozumiem...
 Boczarski ziewnął i machnął parasolem:
 — Źle się wyraziłem. Gąsowski nie dziwił się, tylko stwierdził, że właściwie niema czemu się dziwić.
 — Nie rozumiem — zniecierpliwił się Murek.
 — Mój Boże, no nie słuchałem tego ze specjalną uwagą. Dał jakby do zrozumienia, że doktór go unika, gdyż nie chce przypomnieć mu swoją osobą jakichś dawnych historyj. Powiedział coś w tym rodzaju: — nazwisko pana Murka odrazu wydało mi się znajome, ale teraz już je dokładnie przypominam.
 Murek stanął i wziął Boczarskiego za ramię:
 — Ale, panie, ja nigdy go na oczy nie widziałem! Ja nie miałem z radcą Gąsowskim żadnych historyj! To jest jakieś nieporozumienie!
 — Bardzo możliwe — obojętnie zgodził się mecenas.
 — Więc cóż za pretensje?
 — Czy ja wiem, drogi panie, — skrzywił się Boczarski — może pan miał w przeszłości takie, czy inne zdarzenia, które mogły się władzom nie podobać.
 — Przecież nikogo nie okradłem, ani zamordowałem! — wybuchnął Murek.
 — O zapewne, zapewne... Ale, drogi panie, w dzisiejszych czasach tyle ludzi należy do różnych niepożądanych organizacyj, wyznaje niebezpieczne poglądy... Namnożyło się tego. Tu komuniści, tam masoni, faszyści, antysemici, socjaliści, anarchiści... teroryści... djabli wiedzą.
 Murek roześmiał się: