Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/043

się ze śmiechu!... O, zapewniam pana, że nie sprawiłoby to mi żadnej przyjemności. I on już przepraszał... Ratunku!
 — Nie widzę w tem nic zabawnego — skrzywił się.
 — Niech pan powie, panie Franku, jak pana kochały kobiety?
 — Jakto kochały?
 — No, przecież musiał pan do swoich lat trzydziestu mieć chociażby kilka romansów?
 Oczywiście, miał, lecz mówienie o tem z Nirą uważałby za najwyższą nieprzyzwoitość. Ponieważ jednak nie chciał kłamać, powiedział wymijająco:
 — Nie sądzę... To jest wiem napewno, że dotychczas w żadnej kobiecie nie wzbudziłem jakiegokolwiek poważniejszego uczucia.
 Nie mijało się to z prawdą. Przygodne i krótkotrwałe związki w jego życiu obywały się bez głębszych uczuć. Jedna tylko Zunia Bolczówna, u której rodziców mieszkał w Stanisławowie, gdy pracował w Kasie Chorych, twierdziła, że go kocha. Okazało się jednak, że jednocześnie polowała na małżeństwo z porucznikiem Dołkiem, za którego też wkońcu wyszła.
 — A pan, panie Franku, też nigdy nie kochał? — zapytała Nira.
 — Owszem. Nawet uważałem to za mój obowiązek...
 — Co? Kochanie się? — zdziwiła się.
 — Nie. Powiedzenie o tem pani. Kochałem się będąc studentem. W pewnej dentystce...
 — W dentystce? — Nira z trudem powstrzymywała się od parsknięcia śmiechem.
 — Tak, ale to była miłość bardzo naiwna, młodzieńcza i zresztą niefortunnie ulokowana. W każdym razie miłość zupełnie inna od tej, którą kocham panią.
 Nira swobodnie wzięła go pod rękę i pochylając się szepnęła: