Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/048

 — Najlepiej będzie — z gniewem przerwał jej Murek — jeżeli Karolka przestanie gadać głupstwa. I wogóle nie wtrącać się do cudzych spraw!
 — Ja też — zaczęła, lecz powiedział jej ostro:
 — Proszę już iść do siebie!
 Gdy zamknęły się za nią drzwi, zerwał się i zaczął chodzić po pokoju, wyrzucając przez zaciśnięte zęby przekleństwa. Nigdy nie przypuszczał, że jest tematem rozmów i to takich rozmów.
 — I co ja ich wszystkich obchodzę! — wściekał się.
 Ze złości wypił prawie całą butelkę wódki. Alkohol trochę go uspokoił. Zaczął nawet żałować, że skrzyczał Karolkę. W każdym razie jej informacje tak zniechęciły go do ludzi, że postanowił już nie wychodzić. Rozebrał się i położył do łóżka, chociaż zaledwie było po siódmej. Ledwie zgasił światło zapukała Karolka.
 — Muszę zabrać naczynie — wyjaśniła — o jej, jak tu ciemno! Pan już śpi?
 — Śpię — odpowiedział krótko.
 Potykając się o krzesła, szła w ciemności.
 — Niech Karolka zapali światło.
 — Oj, nie mogę, bo się wstydzę. Ja już też rozebrana...
 Zawadziła o łóżko. W nozdrza Murka uderzyła fala zapachu perfum i potu. Krew odrazu zabębniła mocniej. Wyciągnął ręce. Pochylała się nad nim. Dotyk szorstkiej płóciennej koszuli i ciepłego gładkiego ciała. Przemknęło mu przez nerwy wspomnienie jej szerokich bioder i grubych muskularnych łydek. Poderwał się i przyciągnął ją do siebie. Silnie, sprężyście przywarła doń całem ciałem.
 — Ty, głupia — wykrztusił przez zaciśnięte szczęki.
 — O jej — szepnęła.
 I więcej nie zamienili słowa. O świcie słyszał przez sen brzęk talerzy i sztućców. Musiała sprzątać ze stołu.
 Obudził się codziennym nałogiem o siódmej. Okna i-