Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/107

 — Słyszałem, że doktór z Lesserami wszedł w spółkę. Niech pan uważa. To spryciarze.
 — Wcale nie wchodziłem w spółkę — zaprzeczył Murek. — Z czemże zresztą miałbym wejść?
 — No, no — przymrużył oko adwokat. — Już tam nie bez tego, żeby pan sobie przy tych magistrackich interesach czego nie uciułał.
 — Myli się mecenas — poczerwieniał Murek. — Nie jestem złodziejem...
 — O, takie mocne słowa — skrzywił się Boczarski. — Pan zbyt rygorystycznie traktuje polskie słownictwo, panie kolego. Papierosika?... A cóż pana do mnie sprowadza? Bo i ja wobec tego, że jak słyszę, jest pan wolny, miałbym pewną propozycję.
 — Właśnie. Wspominał pan kiedyś...
 — Rzecz wkrótce stanie się aktualna. — Boczarski wstał, zamknął drzwi i starannie zaciągnął grubą portjerę. — Przedewszystkiem zaznaczam, że ja nic z tem nie mam wspólnego. Występuję tylko jako adwokat w imieniu klijenta, do którego... wolę się nie przyznawać. Dlatego też proszę pana o słowo, że nasza rozmowa zostanie w absolutnej tajemnicy. Bez względu na to, czy przyjmie pan propozycję, czy odrzuci.
 — Słowo mogę dać — zgodził się Murek.
 — Zatem... Chodzi o pewne przedsiębiorstwo. Zapewne domyśla się pan, że nie ja je zakładam. Podkreślam, że nie mam z tem absolutnie, ale to absolutnie nic wspólnego. Są kapitaliści... Przeważnie zagraniczni... Tu reprezentuje ich znany panu Leon Stawski.
 Umilkł i czekał na odezwanie się Murka.
 — Nie zraża to pana? — zapytał po chwili.
 — Cóż, w każdym razie nie zachęca. Ten Stawski to notoryczna szuja.
 — Nie zaprzeczam. I właśnie dlatego nie może się ekspo-