Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/127

 Junoszyc zamyślił się:
 — A może ktokolwiek ustosunkowany w Zakładach Przemysłowych „Rono”?... Kto tam jest?...
 — Serkowski, Wundt, Jagodziński — szybko podpowiedział blondyn.
 Okazało się jednak, że u pani Bożyńskiej żaden z wymienionych nie bywa, i Nira żadnego z nich nie zna. Gdy blondyn pożegnał się i odszedł, Junoszyc zaczął bębnić palcami po stole.
 — Brak mi wielu ludzi. Mógłbym sporo fajnych rzeczy przeprowadzić, gdybym bliżej znał takiego naprzykład Holbeina, albo chociażby Jagodzińskiego.
 Patrzyła nań wzrokiem winowajczyni. W jego słowach wyczuwała niezadowolenie. Po długiej pauzie Junoszyc nagle zapytał:
 — W „Sumienności” niema zmian?
 — Nie, przynajmniej ja o żadnych nie słyszałam.
 — Wciąż siedzisz w dziale korespondencji?...
 — Tak. Mieli mnie przenieść do rachuby, ale okazało się, że moje języki obce są podobno niezastąpione, i dyrektor Lender nie chce mnie puścić.
 Junoszyc pogwizdywał pod nosem i niespodziewanie powiedział:
 — To nonsens. Marnowane czasu i możliwości.
 — Jakich możliwości?
 — Posłuchaj, Niro... Zarabiasz coś trzysta złotych?
 — Znacznie mniej.
 — Właśnie. Czyś ty nigdy nie pomyślała, że w temże Towarzystwie Asekuracyjnem jest droga do wcale dobrych dochodów?...
 — Dla mnie?
 — Dla ciebie bardziej, niż dla kogo innego. Jesteś ładna i masz masę wdzięku...
 — Dziękuję. — Zarumieniła się tak, jakby nigdy i od