Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/145

tle wyglądał jeszcze mizerniej. Zerwał się na powitanie. Rozczulenie hamowało mu głos.
 — I ja napiję się herbaty — rzuciła kelnerowi.
 — Może jakieś ciastka? Tu są niezłe ciastka — zaproponował Murek.
 — Nie, dziękuję.
 — Panno Niro, pani przecie wyszła przed kolacją. Naprawdę, ciasteczko pani nie zaszkodzi.
 Zgodziła się. Zresztą ciastko było obrzydliwe i zostawiła je ledwie napoczęte. Opowiedziała Murkowi obmyśloną po drodze historyjkę o katastrofie. Poza niepokojem o stan jej zdrowia, nie zajął się tem głębiej. Jak za każdem widzeniem się, promieniał i był wzruszony, co dodawało mu ślamazarności. Jednak był jakby żywszy w ruchach i w spojrzeniu. Musiał stracić ładnych kilka kilogramów. To samo ubranie, w którem widywała go zawsze, stało się zbyt luźne. Między szyją a kołnierzykiem utworzyła się również na palec szeroka przerwa. Ręce zato zgrubiały, krótko obcięte paznokcie były popękane, na jednym widniał duży czarny podciek od uderzenia lub przyciśnięcia.
 — Ale co się z panem działo? — pytała.
 — Ze mną? Nic...
 — No, jakto, chorował pan chyba! Tak schudnąć! A może pan zajmuje się jakimś sportem?
 — A tak, tak właśnie! — podchwycił skwapliwie. — Uprawiam sporty... Wiosłuję... To doskonale robi na zdrowie. Doskonale. Opalam się przytem.
 — Nawet lepiej pan z tem wygląda — przyznała.
 — Oooo... — zażenował się.
 — Widocznie sport zabiera panu moc czasu, oddawna pan się nie odezwał?
 — No — spochmurniał. — Chciałbym, proszę mi wierzyć, panno Niro, że chciałbym jak najczęściej... Ale mam moc zajęć.