Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/154

czas dopatrywała się w kuzynce wyrafinowanej obłudnicy, świętoszki, sprytnie ukrywającej swoje grzechy. W gruncie rzeczy, skąd można było wiedzieć, co Mika robiła całemi dniami na mieście, wychodząc z kasetą lub ze szkicownikiem?... Wprawdzie wciąż rosły stosy jej obrazków, ale ich treść świadczyła o zupełnie dziwacznych upodobaniach autorki. Przeważały tu widoczki z ubogich dzielnic, wykrzywione płoty, brudne kramiki, grupki uliczników, stragany zawalone rupieciami, chabety w zniszczonych dorożkach, sylwetki wszelkich obdartusów, słowem całe to świństwo, do którego Nira czuła wrodzony wstręt, to śmietnisko życia, o którem nie chciałaby wogóle nic wiedzieć.
 Któregoś dnia Mika powiedziała przy obiedzie:
 — Widziałam dziś kogoś, łudząco podobnego do twego narzeczonego.
 — Ach — poruszyła kącikami ust Nira. — Nie odznacza się on zbyt oryginalną powierzchownością.
 — Nie zupełną masz rację. Zresztą tylko w pierwszej chwili odniosłam takie wrażenie, a pana Murka widziałam tylko raz.
 — I któż to był?
 — Nie wiem. Jakiś tragarz. Ładował worki z mąką na ciężarowy samochód.
 Nira wzruszyła ramionami:
 — W każdym razie dziękuję ci za komplement.
 — Za co? — zdziwiła się Mika.
 — No, za porównanie mego narzeczonego do tragarza.
 Mika nic nie odpowiedziała, tylko jej różowe, niemal przeźroczyste palce poruszyły się leciutkim gestem zniecierpliwienia. Nira spojrzała na jej ręce. Nigdy i u nikogo tak pięknych nie widziała. Ich linja, karnacja, wyraz miały w sobie coś urzekającego. Zazdrościła jej tych rąk.
 — Zresztą — powiedziała — dziwię się, że ty, artystka,