Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/157

na dziewczynka załatwiła to bez trudu. Ja oddawna wiedziałem, że tego durnia dziewki zgubią. To istny królik. Piekielnie leci na baby. No nic, teraz mu w ciupie wychłodnie!
 — A ty... bardzo mnie zdradzałeś?
 — Cóż ci z tego przyjdzie, gdy zaprzeczę?... Albo, gdy powiem, że codziennie?... Widzisz. Nie należy stawiać takich głupich pytań. Ja nie pytam, czyś się tu nie puszczała?
 — Bo to ciebie nie obchodzi — zasępiła się Nira.
 — Nie to — podniósł wskazujący palec do góry. — Nie to, panieneczko! Poprostu i bez twoich zwierzeń wiem, żeś była mi wierna.
 — Tak, tak, tak — rzuciła mu się na szyję.
 — A za to spotka cię nagroda!
 — Jaka? — zaciekawiła się.
 — Za tydzień wyjeżdżamy razem.
 — Dokąd? — zbladła Nira.
 Junoszyc zrobił dłuższą pauzę i wydeklamował:
 — Na Riwjerę! Do Paryża! Do Włoch!
 — Koki!
 — Słowem, dokąd oczy, a raczej „Mercedes” poniesie.
 — Samochodem! — ucieszyła się.
 — I bez szofera. To teraz jest dobrze widziane. Sportowo i modnie. W razie gwoździa będziesz musiała pompować kichy.
 — Ależ z rozkoszą!
 — Nie napracujesz się — pocieszył ją. — Zagranicą wszędzie co kilka kilometrów są stacje obsługi samochodowej.
 Nira cieszyła się, jak dziecko:
 — Ty jesteś niezrównany, Koki! Boski, oszołamiający.
 — Oczywiście, będziesz musiała wziąć urlop z biura. Płatnego nie dostaniesz, ale mniejsza o to.