Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/159

ni, żeby przyjeżdżała natychmiast, a sama panienka dzwoniła do jakiegoś szpitala i wyszła, nic nie jedząc, a spiesząc się bardzo.
 — A jak Marcinowa myśli, co się stało?
 — Czy ja wiem, panienko?... Może co z panem Wojciechem?
 — Może — obojętnie odpowiedziała Nira. — A wie Marcinowa, że ja wyjeżdżam zagranicę?
 — Skądże mam wiedzieć — kobiecina zerknęła na nią i odwróciła się do kuchni.
 — Jadę na kilka miesięcy. Do Francji, do Włoch... Po całej Europie.
 — A poco, panienko?
 — Tak, dla przyjemności...
 Kucharka zaśmiała się:
 — Co też panienka mówi. Już tam dla przyjemności to nikt nie jeździ na koniec świata. Ja raz jechałam koleją żelazną do Lwowa... Pamiętam jak dziś. To i strach człowiekowi i tłok i tym samym wagonem rzuca. Trzy dni później chorowałam. Już przyjemności to tam niewiele. Chciałabym pojechać, ot, do Ziemi Świętej... A panienka pewno i tam będzie?
 — Oczywiście, będę — skłamała Nira. Chciała czemś zaimponować Marcinowej.
 Zatelefonowała do pani Lechowskiej, lecz okazało się, że nie wróciła jeszcze z urlopu. Niezadowolona zabrała się do przeglądania swej garderoby. Było jeszcze bardzo wcześnie i nie miała nic do roboty. To też ucieszyła się, gdy zadzwonił Murek.
 — Niech pan przyjdzie do mnie — powiedziała mu odrazu. — Jestem sama. Byle prędko.
 — Za pięć minut będę — uradował się.
 — Proszę śpieszyć.
 Sama otworzyła mu drzwi i umyślnie przeprowadziła do