Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/160

swego pokoju, gdzie były porozkładane suknie, narzutki bielizna.
 — Tak tu wygląda, jakby się pani pakowała? — spytał z niepokojem.
 — Zgadł pan, panie Franku.
 — Pani wyjeżdża? — głos jego zabrzmiał prawie tragicznie.
 Zaśmiała się:
 — Cóż pan taki przerażony?
 — Nie spodziewałem się.
 — Wyjeżdżam za kilka dni.
 — Do rodziców?
 — O, nie! Jadę zagranicę.
 — Zagranicę? — zdziwił się. — A posada?... Przecie urlop pani wypada dopiero w grudniu.
 — Ach, urlop — wzruszyła ramionami. — Dadzą mi wcześniej, albo zupełnie zrezygnuję z posady.
 Spojrzał na nią z niedowierzaniem:
 — Jakto sama pani zrezygnuje?
 — No, pewno. Cóż wielkiego taka posada?
 — To lekkomyślnie — odezwał się po pauzie łagodnym tonem. — Dziś czasy są bardzo ciężkie. O posadę trudno. Gdy się ma coś w ręku, nie należy tego wypuszczać.
 — Pan zdaje się nie rozumieć, że jedna podróż zagranicę daje człowiekowi więcej, niż sto posad. Czy pan naprawdę sądzi, że ja jestem stworzona do pracy?...
 Murek nic nie odpowiedział.
 — Pan nie rozumie: — Wiedeń, Neapol, Paryż, Nicea... Luksusowe hotele, wytworne otoczenie...
 — Owszem — zgodził się. — Zapewne, że to daje pewną satysfakcję. Może nawet dużą. Ależ też i kosztuje.
 Niedbale poruszyła ręką:
 — Ach, to już mnie nie obchodzi.
 — Jakto?