Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/162

 Przeprosiła Murka i wyszła.
 — Gdzie jest pan Wojciech?
 — W przedpokoju. Nawet płaszcza nie chce zdjąć.
 Rzeczywiście, stał w płaszczu i z walizką w ręku.
 — Jak z ojcem? — zapytał, nie witając się.
 — Co z ojcem? — szeroko otworzyła oczy.
 — No, czy żyje?
 — Nic nie rozumiem! — przeraziła się.
 — Jakto? Nie wiesz? Mika zatelefonowała do mnie, że strzelał do siebie.
 — Jezus! Marja! — krzyknęła za plecami Niry służąca.
 — Wojtek! Co ty mówisz! Ja o niczem nie wiem! Wróciłam do domu i nikogo nie zastałam. Czy to możliwe?
 — Trzeba telefonować do Mierzejewa do matki. Zajmij się tem, Niro. Ja jadę na Wspólną.
 — Do cioci już podobno Mika wysłała depeszę.
 — Tak, tak, paniczu, Józef poleciał na telegraf. Będzie za dwie godziny! Boże, Jezusieńku — lamentowała Marcinowa.
 — No, to dowidzenia — pośpiesznie rzucił Wojciech i wybiegł.
 Nira oparła się o ścianę:
 — A to miła historja.
 Jej myśl z niepokojem krążyła koło jednego: czy zamach samobójczy wuja Bożyńskiego nie pokrzyżuje planów jej wyjazdu?...
 — Też stary warjat! — powiedziała z irytacją
 Zajęła się przedewszystkiem wyprawieniem Murka. Nie wspomniała mu, ma się rozumieć, o wypadku. Zbyła pierwszym lepszym pretekstem i zamknęła za nim drzwi. Ponieważ nie chciała więcej z nim się widzieć przed wyjazdem, zrobiła mu małe ustępstwo, pozwalając pocałować się w policzek.
 Zaczął dzwonić telefon. Różni znajomi, dalsi krewni,