Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/164

gów, a wiecie dobrze, że jedynem źródłem naszego utrzymania była renta, którą mi wypłacał.
 — Nie zarabiam dużo — odezwał się Wojtek — ale... ale musi to dla nas wszystkich wystarczyć.
 Pani Bożyńska uśmiechnęła się z politowaniem:
 — Dziękuję ci za jałmużnę.
 — To mój obowiązek — odpowiedział twardo.
 — To absurd, mój drogi.
 — Nie myślę. Oczywiście, mama i wy będziecie musiały zmienić sposób swego życia, bardzo poważnie skurczyć wydatki. Mam kolegów, którzy utrzymują z takich poborów, jak moje, większe rodziny.
 — Więc życie w małem miasteczku z oficerskiej pensyjki? — zapytała pani Bożyńska. — Nie, mój drogi! Sam nie zdajesz sobie sprawy z sensu swojej rodzinnej... filantropji.
 — Owszem. Wiem, co proponuję.
 — Ale nie wiesz, że to do reszty zwiąże tobie życie.
 — Godzę się z tem.
 — Ale ja się nie godzę. Ani twoje siostry.
 — To już wasza rzecz — zniecierpliwił się. — W każdym razie nie cofam tego, co powiedziałem.
 Pani Bożyńska westchnęła:
 — Cenię twój charakter.
 Mika wstała i serdecznie ucałowała brata:
 — Dziękuję ci, Wojtku. Rzeczywiście, powinieneś wziąć do siebie mamę. Ja sobie dam radę. Będę pracować.
 — Sprzedawać może te obrazki? — zapytała pani Bożyńska.
 — A chociażby.
 — Nie łudź się, że z tego wyżyjesz.
 — Więc wezmę jakąś posadę.
 Krysia dodała: