Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/167

 — Nie — odpowiedziała Nira — skądże. Jadę z prezesem naszego Towarzystwa, jako jego sekretarka.
 — Tak?... — wieloznacznie zauważyła pani Bożyńska.
 — O, niech ciocia się nie boi. Prezes Nikolski jedzie z żoną i z córką.
 Więcej nie było o tem mowy. Tegoż dnia Wojtek wyjechał wraz z Krysią, a Mika przeniosła się do Marjetki Kosickiej na Żolibórz. Pani Bożyńska miała zapakowane kufry i składała pożegnalne wizyty.
 W niedzielę wieczorem, wracając od Junoszyca, Nira spotkała tuż przed domem Murka.
 — Telefonowałem kilka razy — powiedział — lecz nikt się nie odzywa. Więc właśnie szedłem, by się dowiedzieć, czy pani już wyjechała?
 — Jutro wyjeżdżam — przywitała się z nim Nira — tak się złożyło, że nie mogłam wcześniej.
 — Ja się tylko tem cieszę — zaśmiał się.
 — Dlaczego? — zdziwiła się.
 — No, bo jeszcze panią raz zobaczyłem.
 — Ach — machnęła ręką — pan zawsze jest czułostkowy. Nie zaproszę pana nagórę, bo tam wszystko do góry nogami. Przejdziemy się trochę.
 Skręcili w Marszałkowską.
 — Czy pozwoli pani, że przyjdę jutro odprowadzić panią na dworzec? — zapytał, zaglądając jej w oczy.
 — Och, nie. To zbyteczne. Stanowczo zbyteczne.
 — Jednakże bardzo prosiłbym.
 Nie mogła mu przecie powiedzieć, że jedzie samochodem, nie koleją. Miała z walizkami wsiąść w taksówkę, by ciotka nie wiedziała, dokąd się udaje. Ponieważ już i ciotce oświadczyła, że jej pociąg odchodzi do Wiednia o pierwszej dwadzieścia z Głównego dworca, powtórzyła to teraz Murkowi. O tej porze będzie już o sto kilometrów za Warszawą.