Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/169

 — Zgadza się.
 — Ale może pani jeszcze sprawdzi.
 Nira zaśmiała się:
 — Pozbawiłam pana wszystkich drobnych. No, chodźmy.
 — Dziękujemy państwu — skłoniła się kasjerka.
 — Proszę bardzo — kiwnął jej głową Murek.
 Na ulicy dopędził w tłumie Nirę i zabiegł tak, by mieć ją po prawej stronie. W lewem ręku niósł dużą paczkę, którą co chwila uderzał po kolanach przechodniów.
 — I cóż pan porabia? — pytała Nira — poprawiły się pańskie sprawy?
 — O tak. Wprawdzie nie mam jeszcze stałej posady, ale zarabiam dobrze.
 — Cóż pan robi?
 — Ach, eksploatuję swoje prawnicze wykształcenie. Pozatem biorę się do handlu.
 — To bardzo dobrze. Na handlu ludzie robią majątki. W każdym razie lepsze to, niż jakaś posada.
 — No, to rzecz względna — odpowiedział z wahaniem.
 — Chyba nie żałuje pan swojej dawniejszej posady? Tu nie ciasna prowincja. Szerokie możliwości.
 — Zapewne.
 — A przy pańskiem zamiłowaniu do oszczędności — ciągnęła — zbije pan wkrótce grube pieniądze. Mądrze pan robi. Tylko jedno...
 — Co, panno Niro?
 — Pan jest zanadto... W dzisiejszych czasach nie można być tak przesadnie uczciwym. Niech pan mnie źle nie zrozumie. Cenię uczciwość, ale tylu jest ludzi, którzy czyhają na cudzy grosz.
 Przypomniała sobie słowa Junoszyca:
 — Trzeba wybrać: albo się jest wilkiem, albo baranem.