Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/213

 — Smacznego apetytu — powiedział Murek.
 — Dziękuję — odpowiedział chłodno dozorca, a jego żona dla przyzwoitości dodała:
 — A może i panby z nami?... Prosimy.
 — Nie głodnym, dziękuję — przełknął ślinę Murek.
 Już się był przebrał i wtem brudnem ubraniu nijako mu było siadać z nimi do stołu.
 — Chorego pytają, zdrowemu dają — gościnnie przygadał zięć Niecków, podsuwając Murkowi stołek.
 Obie córki dozorcy też dorzuciły kilka uprzejmych słów, pomimo to jednak Murek odczuł w powietrzu coś niechętnego i wymówił się:
 — Bardzo państwu dziękuję, ale śpieszę się. Dobrej nocy.
 — A no, jak pan Franciszek śpieszysz, to i zatrzymywać nie możem — odezwał się stary, nie podnosząc głowy z nad talerza — to już i o tamtem pogadamy inną razą.
 Murek zatrzymał się przy drzwiach:
 — A o czem takiem, panie Niecka?...
 — Tak — machnął dozorca ręką — nic pilnego.
 Jego żona jednak postanowiła sprawę odrazu postawić jasno:
 — A po prawdzie mówiąc — powiedziała, wstając po czajnik — to pan Franciszek sam jest rozumiejący, że tak nie idzie. Niby z tem robactwem. My, owszem, dlaczego nie, sami widzim, położenie bezrobotne. Ale myślelim miesiąc — dwa.
 — Wczoraj ojcu całą marnarkę obleźli — wtrąciła młodsza córka.
 Murek zorjentował się o co chodzi i poczerwieniał:
 — Dobrze — bąknął — i tak od państwa dosyć miałem grzeczności. Tylko... tylko, że dziś nie mam gdzie zabrać swoich rzeczy.
 Dozorczyni zerknęła nań ze współczuciem: