Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/216

 — Co tam pani rozumie! — uciął lekceważąco.
 — Pan nie jest, widzę, rozmowny — nie ustępowała.
 — Zato pani jest zanadto rozmowna — powiedział strofującym tonem. — Czy pani tak z każdym spotkanym obdartusem zaczyna gadanie?
 — Nie z każdym.
 — No, to i chwała Bogu. Bo jeszcze pani kiedy tak wpadnie, że proszę siadać.
 Zaśmiała się:
 — Kiedy ja się wcale nie boję.
 — Bo pani jest naiwna. Rodzice nie powinni wypuszczać pani na ulicę bez niańki.
 — Na to trzeba być bogatą — zauważyła.
 Murek nic nie odpowiedział, wobec czego ciągnęła dalej:
 — Jestem już wcale nie taka młoda. I zupełnie samodzielna. Pracuję na siebie. Dlatego mam szacunek dla ludzi pracy... I wcale mnie nie przestrasza, że ktoś ciężko pracujący ma zniszczone ubranie. Przeciwnie, ile razy...
 — Jeżeli to ma odnosić się do mnie, panieneczko — przerwał — to bardzo się panieneczka myli. Jestem włóczęgą, obibrukiem, elementem podejrzanym. Z tego gatunku, co to nigdzie nie meldowani. Rozumie pani? Wyrzutek społeczeństwa, odpadek...
 — Nieprawda — potrząsnęła głową.
 — Co? — zdziwił się.
 — To nie jest prawda. Pan nie jest człowiekiem złym. Pan jest tylko nieszczęśliwy.
 Zaśmiał się krótko i niecierpliwym ruchem podniósł kołnierz marynarki.
 — Czego ta dziewczyna chce odemnie? — zaniepokoił się i postanowił urwać rozmowę.
 Jednak panienka po kilku chwilach odezwała się znowu:
 — Mówi pan, że potrzebna mi jest niańka. A proszę sobie wyobrazić, że codziennie o zmierzchu wracam na Żo-