Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/217

libórz zupełnie sama. Najgorszemi dzielnicami. Spoczątku się bałam, ale cóż mam robić. Nie stać mnie na tramwaj.
 Murek milczał.
 — Czy pan, jak deszcz ustanie, też idzie na Żolibórz? — zapytała.
 — Nie.
 — Ale bywa pan tam często?
 — Poco?... Wcale nie bywam.
 — Myślałam... Pan tam nie ma krewnych?
 Spojrzał na nią zdumiony:
 — A cóż to panią, do cholery, obchodzi?... Wogóle nie mam żadnych krewnych. Jestem sam, jak palec.
 — To dziwne.
 — A skąd to pani przyszło do głowy?
 — Tak — zawahała się. — Może mi się zdawało, że widziałam pana w tamtych stronach... Czy pan nie ma siostry?
 Potrząsnął przecząco głową.
 Tak szeroko otworzyła oczy, jakby zakomunikował jej jakąś niezwykłą, rewelacyjną wiadomość.
 — Nie ma pan siostry zamężnej za majorem?
 Wybuchnął śmiechem:
 — Nie, panieneczko. Teraz to widzę, że mnie pani bierze za kogoś innego.
 Wydawała się bardzo speszona. Milczała czas dłuższy, wreszcie powiedziała tonem sentencji bez żadnego związku z tematem:
 — Najohydniejszą rzeczą na świecie jest kłamstwo.
 Rozśmieszyło to Murka jeszcze bardziej:
 — Niby z tym majorem i z tą siostrą? Przysięgam Bogu, że nie łżę. Czy zdaje się pani, że każdy włóczęga i oberwaniec musi być szwagrem majora?...
 — Wcale nie — odpowiedziała w zamyśleniu. — Ale pan nie jest zwykłym włóczęgą.