Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/218

 — Tylko czem? — zapytał ironicznie. — Na maskaradę idę?
 — Nie koniecznie na maskaradę. Harun al Raszyd nie dla zabawy przebierał się za nędzarza.
 — Harun al Raszyd szukał wśród nędzarzy prawdy, a nie chleba.
 Panienka przymrużyła oczy i uśmiechnęła się filuternie:
 — A widzi pan. Wiedziałam, że pan nie jest zwykłym włóczęgą!
 — Bo co?
 — Bo tylko człowiek inteligentny może wiedzieć o Harunie al Raszydzie, co wie pan.
 Teraz Murek szczerze się zdziwił jej sprytowi. Odrazu wydała mu się ciekawsza:
 — Można też być byłym inteligentem — powiedział. — Myli się pani, sądząc, że wśród włóczęgów i wszelkich wyrzutków społeczeństwa niema takich exinteligentów. Ciekaw tylko jestem, z czego pani wywnioskowała, że kiedyś tam czegoś się uczyłem? Bo chyba nie z mojej nieogolonej twarzy, ani z tych łachów.
 — Ach — odpowiedziała lekko. — Nie sądzi się ludzi z powierzchowności.
 — Tylko jak?
 — Trzeba patrzeć głębiej.
 — Znaczy, być jasnowidzem? — zadrwił.
 — A jakby jasnowidzem — przytaknęła.
 — Bajeczki, droga pani! No, deszcz już prawie nie pada. Dowidzenia. Na mnie czas.
 — Chwilę! — zatrzymała go. — Czy pan naprawdę śpieszy? Bo jeżeli... Jeżeli nie, to niech mnie pan odprowadzi na Żolibórz.
 — Poco?
 — Będę się czuła bezpieczniej.
 — Chce mnie pani na niańkę?