Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/219

 — Tak — potwierdziła poważnie.
 Murek w zakłopotaniu przestępował z nogi na nogę:
 — Śmieszna z pani dziewczyna. I bardzo lekkomyślna. Idąc prosto, trzeba przechodzić przez plac Nędzy i przez puste tereny pod Cytadelą. Wybierać sobie na niańkę przygodnie spotkanego oberwusa, to chyba dość naiwne.
 — Dlaczego?
 — Tego już pani nie będę mówić.
 — A pójdzie pan?
 — Mogę pójść — zgodził się obojętnie.
 — To cudownie. Bardzo panu dziękuję, bardzo.
 — Przecież mówiła pani, że zawsze chodzi sama i nigdy nie odczuwa obawy?
 — Ale wolę iść z panem.
 — Jeszcze spotka pani kogoś znajomego i trzeba będzie wstydzić się takiego towarzystwa — dodał tonem perswazji.
 — O, to mnie nie obchodzi — zapewniła prędko.
 Szli w milczeniu przez kilka minut. Gdy mijali latarnie, Murek zukosa przyglądał się profilowi swej towarzyszki. Przypominała jakiś bardzo egzotyczny kwiat. Była nawet dość ładna, chociaż zupełnie nie w typie Murka. A najdziwniejsze, że nie wyglądała na agresywną, ani nawet odważną.
 — Jakie to dzisiaj panny — rozmyślał. — Taka młodziutka i daje sobie radę. Ba, nie wieje od pierwszego lepszego, ale jeszcze się mu narzuca.
 Minęli zabudowane dzielnice i szli tu prawie pociemku. Pod nogami chlupotały kałuże.
 — Powiedział pan, że nie ma pan krewnych — odezwała się panienka. — Więc jest pan zupełnie samotny?
 — Zupełnie.
 — To musi być bardzo przyjemnie.
 — Jak dla kogo.