Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/221

 — Może ma pan nawet tytuł doktorski...
 — Skąd pani wie!...
 — Zajmował pan jakieś poważne stanowisko — mówiła dalej. — Ale na prowincji. I musiał pan ustąpić z tego stanowiska z powodu jakichś spraw politycznych. Czy tak?
 Murek stanął i chwycił ją za rękę:
 — Skąd pani to może wiedzieć!
 — A widzi pan — uśmiechnęła się — że skoro to, co mówię zgadza się z rzeczywistością, to mój system patrzenia nie na powierzchowność człowieka, lecz w głąb jego istoty, jest dobrym systemem.
 Murek zdjął kapelusz i przetarł czoło:
 — Wie pani, to jest nadzwyczajne.
 — A pozatem jest pan człowiekiem dobrym, uczciwym, zacnym. I bardzo łatwowiernym. Proszę tego nie brać za przyganę. Pańska łatwowierność wypływa z dobroci. Sądzi pan ludzkie pobudki według własnych. I dlatego dokoła widzi pan ludzi szlachetnych, kobiety uczciwe...
 — Pani jest dziwną dziewczyną... Doprawdy. Gdybym nie wiedział, że pani mnie nie zna i znać nie może, tobym był przekonany, że... No, może mi pani coś jeszcze o mnie powie?
 — Cóż? — zastanowiła się. — Pracuje pan ciężko. Bardzo ciężko. Nieraz dźwiga pan ogromne worki i paki z towarami... Ale jest pan bezrobotny.
 Murek przytaknął:
 — A o mojej przyszłości też może pani coś powiedzieć?
 — Tak, zdaje mi się, że tak.
 — Więc?
 — Nie należy rozpaczać. Nie wolno tracić nadziei. Wszystko się panu poprawi. Zajmie pan odpowiednie stanowisko, bo pan jest tego wart.
 — A... kiedy?