Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/241

i wprowadził Murka do obszernego gabinetu. Murek zdumiony tem, nie ruszał się od progu. Minister zapalił spokojnie papierosa i zapytał:
 — I cóż pan znalazł w tych śmieciach?
 Pod wpływem ostrego spojrzenia i tych słów Murek stracił kontenans. Nie miał pojęcia, o co chodzi.
 — No, — odezwał się po chwili minister. — Śmielej, młody szantażysto, śmielej! Jakie tam papierki wyzbieraliście i posklejali?
 — Nie jestem żadnym szantażystą...
 — Naturalnie, naturalnie, nie jesteście. Jesteście ideowcem, pracującym dla swojej partji i szperającym w cudzych śmieciach, w śmieciach politycznego przeciwnika. Ale ponieważ znaleźliście się w chwilowych trudnościach materjalnych, a wasze sumienie przemówiło, gotowi jesteście oddać mi pewne podarte szpargały? Czy tak?
 Murek teraz dopiero zrozumiał o co go podejrzewają i uśmiechnął się:
 — Nie, panie ministrze. Jestem człowiekiem uczciwym. Śmiecie zaś nosiłem do zsypiska nie poto, by wyszukiwać w nich jakieś papiery, lecz, by zarobić kilka groszy na chleb.
 — I znaleźliście tak sobie, przypadkowo?
 — Nic nie znalazłem, panie ministrze, i niczego nie szukałem.
 Minister nie ukrywał zdumienia:
 — Więc czegóż u licha odemnie chcecie?
 — Chcę pracy.
 — Pracy? — minister spojrzał nań, jak na warjata. — Pracy? Przecie sami mówicie, że pracujecie. Wynosicie śmiecie.
 — Tak, panie ministrze, ale ja jestem doktorem praw. Nie! Niech pan minister nie sądzi, że ma do czynienia z obłąkanym. Mój wygląd to skutek wielu miesięcy najcięższej