Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/253

 — Tak może jest, niestety — przyznała Mika, — ale pan napewno nie w ten sposób patrzy na świat.
 — Ja... Ja, proszę pani... Ja staram się jeszcze patrzeć na świat inaczej.
 — I powinien pan w tem wytrwać!
 — Czy ja wiem — odpowiedział po namyśle.
 — Ja wierzę panu.
 Murek dość lekceważąco machnął ręką:
 — Co tam pani wie... Pani jest jeszcze bardzo młoda, gdyby pani przeszła to, co ja... Pani jest naiwna.
 Mika zaczerwieniła się.
 — Czy dlatego pan to mówi, że wierzę w pańską uczciwość i pański charakter?
 W jej głosie zabrzmiała nutka urazy, lecz Murek nie zwrócił na to uwagi.
 — Taka wiara jest gołosłowna.
 — A właśnie, że nie!
 — I bardzo... bardzo ryzykowna.
 — Dlaczego?
 — Niechże się pani zastanowi! Uroiła pani sobie, że spotkany na ulicy włóczęga jest ideałem uczciwości i szlachetności...
 — Przypuśćmy, że uroiłam, i cóż z tego?
 — A to z tego, że sprowadza go pani do swego mieszkania. I zostaje pani z nim we dwójkę, z obcym drabem, który może być najgorszym bandytą!
 Zaśmiała się:
 — Jestem zbyt biedna, bym miała się bać rabunku.
 Murek zniecierpliwił się:
 — Ale nie chodzi o rabunek!
 — Tylko o co?
 — O co, o co? O to, że mógłby taki drab rzucić się na panią i zrobić z nią wszystko, coby się mu podobało. Rozumie teraz pani?