Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/255

 — Jakto? I nic się pani nie boi?
 — Ani trochę.
 — Chyba dlatego, że Bóg podobno czuwa nad niewiniątkami.
 — Nie tylko.
 — A cóż jeszcze?
 — A to, że pan nie może być niebezpieczny dla mnie, bo... pan się kocha w innej.
 — Niech pani nie wyobraża sobie, że dla mężczyzn to jest równoznaczne z nienawiścią do reszty kobiet.
 — Dla ogółu mężczyzn zapewne. Ale pan jest wyjątkiem.
 — Słowem, uważa mnie pani za fujarę ostatniego rzędu?
 Nic nie odpowiedziała, tylko zaśmiała się wesoło.
 — I niechże mi pani wobec tego wyjaśni, po kiego licha zaprosiła mnie pani do siebie.
 — Och, mój Boże, poprostu chciałam mieć towarzystwo przy kolacji.
 — Akurat moje?
 — Tak.
 — Lepszego już w Warszawie nie było?
 — Pojęcie „lepszości” jest względne.
 — Nie, proszę pani — nie ustępował Murek. — Niech pani nie wykręca się sianem. Mówiąc szczerze, to pani mnie wtedy pierwsza na ulicy zaczepiła. Pod tym daszkiem, podczas deszczu....
 — I cóż z tego?
 — Więc poco? Korzyści pan iżadnej odemnie mieć nie może. Bo nawet węgla do pieców tu nosić nie trzeba: centralne ogrzewanie. Z nudów też pani tego nie zrobiła, bo kto od świtu do zmroku pracuje, nie ma czasu na wybryki z nudów. Podobać się też pani nie mogę, więc o cóż chodzi?
 — Nie wie pan, że kobiety miewają kaprysy?