Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/265

snobką, że wstydziłaby się pana, dźwigającego ciężary i sypiającego w domach noclegowych?... Czy tak?...
 W spokojnym i ciepłym głosie Miki zadźwięczały ostre tony, niemal szyderstwa.
 — A czy nie przypuszcza pan, że ten anioł upiększa życie komuś innemu?... Czy nie rozumie pan, że ten anioł nigdy, słyszy pan, nigdy nie potrafi ocenić pańskiego ciężkiego trudu i pańskich zgrubiałych rąk i żadnej pracy?... Czy ten anioł, po rozebraniu się z kosztownych piórek, nie okaże się zwykłym pasorzytem?!...
 Na twarz Miki wystąpiły czerwone plamy, oczy straciły swój łagodny wyraz i uderzały gniewnemi spojrzeniami, ręce kurczowo ściskały serwetkę.
 On siedział ponury i najgorsze podejrzenia zaczęły go dręczyć. Nie umiał się zdobyć na obronę. Chociaż od wczesnego ranka nie miał nic w ustach, zapomniał o głodzie.
 — Pójdę już — zerwał się z kszesła.
 Mika opamiętała się:
 — Ależ pan nic nie jadł!
 — Nie mogę — powiedział szczerze. — Pani powinna to zrozumieć. Nie mogę.
 — Co ja narobiłam! — załamała ręce. — Proszę pana! Niech pan tego na serjo nie bierze. Ja bardzo przepraszam. Proszę mi wierzyć, że ja tylko przez życzliwość dla pana...
 — Wierzę — mruknął i sięgnął po czapkę.
 Mika zastąpiła mu drogę:
 — Nie gniewa się pan na mnie?
 — Skądże...
 — Napewno nie?
 — Nie, bo i za co? Mówiła pani od serca... A ja... Ja wolałbym już, żeby było bodaj i to prawdą, bylem nareszcie wiedział... Ach, żebym coś pewnego wiedział...
 Chwyciła go za rękę:
 — Pan szczerze to mówi? Chce pan?...