Strona:Dr Murek zredukowany (Tadeusz Dołęga-Mostowicz).djvu/286

 Powiesił czapkę na szaragach i usiadł przy stole, na którym leżała otwarta książka.
 — Niech pani czyta odezwał się. — Nie przeszkadzam.
 — Nic pilnego — złożyła książkę. — Pan pewnie jest doktorem Murkiem?
 — Tak.
 Wyciągnęła doń rękę:
 — Nazywam się Kosicka.
 — Winienem pani wdzięczność za to, co pani przepisywała dla mnie.
 Machnęła ręką.
 — Drobiazg. Tylko szkoda było wysiłku. Napewno nic nie pomogło?
 — Nic — potwierdził.
 — Zgóry wiedziałam. I przyznam się, że nie mogłam zrozumieć pana.
 — Pod jakim względem?
 — A no, że pan po tylu doświadczeniach, po doznaniu tylu krzywd i niesprawiedliwości od nich, jeszcze patrzy im na ręce. Po nich niczego nie można się spodziewać.
 Murek uśmiechnął się złośliwie:
 — A po kim?
 Panna Kosicka nie odpowiedziała.
 — Po kim się mam czego spodziewać? — powtórzył Murek.
 — Nie po obcych przecie — spojrzała mu w oczy — nie po wrogach. Tylko po swoich. Pan... pan jest synem chłopa? Tak?
 — Tak.
 — Zazdroszczę tego panu — westchnęła — moi rodzice żyli z cudzej pracy, a pan nie ma na sobie tej plamy.
 — Jakto plamy? — zdziwił się szczerze.
 — To przecież jasne. Cóż może być podlejszego, niż pasorzytowanie na cudzym trudzie, na cudzym pocie. Wy-